Vilagarcia en Santiago

Zaterdag 20 augustus 27e dag.

Niet wat je noemt een echt een verkwikkende nachtrust! Coen en ik zijn in de vroege ochtend getuige, hoe twee sleepboten een groot vrachtschip de haven in trekken. Het beeld maakt, zeker bij Coen, als ex beroeps zeeman, gevoelens los van vervlogen tijden. Het boodschappenlijstje afvinken staat op ons ochtend programma alsmede het plaatsje bezichtigen. We eindigen op een imposante begraafplaats.Vijf, zes hoog liggen de overledenen gestapeld in de graven. Ach, in de bejaardenflats waren de meesten het al wel gewend! Zodra de tassen met etenswaar aan boord staan vertrekken we uit Caraminal met bestemming Vilagarcia de Arousa aan het eind van de Ria. Vredig, alleen op het kleine fokje glijden we langs de mossel velden. Dan steekt er alsnog een hoopvol windje op en vlak voor de haven van Vilagarcia waait 't een dikke zes. Een enthousiast zeilklasje met lasers hebben hun handen vol de boel overeind te houden. Het ene na het andere bootje slaat om en kunnen de aspirant zeilertjes oefenen de zaak weer rechtop te krijgen. Instructeurs in snelle dingy's varen van de één naar de ander om te assisteren. In de haven, achter de hoge kademuur is de wind weg en worden we opgevangen door een havenmeester die ons een plekje toewijst en even later liggen we aan het 220 volt infuus. Dan loopt ook de 'Sobat Kras' binnen, komende vanuit de vorige baai. We kunnen het niet nalaten om 'even' langs te gaan. De drank vloeit rijkelijk, gezellig als vanouds. Twee boten uit Lelystad in den vreemde. Om precies middernacht , vuurwerk,!! We liggen loge. De steden aan de ria proberen elkaar de loef af te steken op het gebied van 'het mooiste vuurwerk'. Het is echt ongelofelijk wat er de lucht in gaat en vooral hoe het naar beneden komt. Als we met Hans en Suzan afspreken morgen gezamenlijk naar Santiago de Compostela te gaan is het dat al lang. Wij maken het helemaal bont om met de boot naast ons met een koppeltje dertigers opnieuw het glas te heffen , ervaringen uit te wisselen en 'even' de Spaanse financieële problematiek op te lossen.

Zondag 21 augustus, 28e dag.

We hebben het idee dat we er nog maar net inliggen als we, gelukkig net op tijd wakker schrikken. Een goed half uur later zitten we in een luxe trein die ons naar het heilige oord brengt. Santiago de Compostela, een stad met een magische klank. Al meer dan duizend jaar, vanaf het jaar 950 komen pelgrims naar deze prachtige oude stad. We vinden de weg naar het oude historische centrum en even later staan we voor de majestueuze kathedraal, waar ze in 1075 aan zijn begonnen te bouwen.
De plaats waar het de pelgrim om te doen is. Zeer indrukwekkend en op het enorme plein ervoor al een bonte verzameling van 'gewone' toeristen en de echte bedevaarder, die , meestal lopend met zware rugzak de honderden kilometers door de Pyreneeën heeft afgelegd. Wat ze bezielen, is wat me het meeste aanspreekt. Voor de religieuze, de rechtgeaarde katholiek is het me wel duidelijk, maar er zijn er zovele met evenveel totaal andere redenen. Ik vraag het maar gewoon aan een mooie jonge vrouw die langs ons terrasje loopt waar we even stil houden voor een espresso. Ze komt direct bij ons zitten. Ze heet Claudia en komt uit Zwitserland, heeft twee kinderen waar ze gek op is en haar muttie nu op past. Ook is ze goudsmid in haar dorp en probeert op die manier aan een living te komen. There is more in life dan het poetsen van kinderneusjes. In de afgelopen zes weken heeft ze ruim duizend kilometer gelopen door de bergen! Er zit ook geen grammetje vet aan haar lijf. " Ja ,thuis ben ik moeder, maar die rol wil ik niet altijd dragen. Ik wil nog leren, ervaren ,geestelijk groeien en daar is dit een onderdeel van. Ze is erg gemotiveerd en kan het allemaal goed verwoorden, haar sprekende ogen doen de rest. Ze is echt een mooie verschijning en ze doet René denken aan een schilderij in de Tate Gallery in London, van een magisch realistische schilder waarvan de naam hem is ontschoten. Jullie kunnen haar opzoeken op: klunkergegenbares.com. Wellicht komen jullie meer over haar te weten. De kathedraal is inmiddels vol gelopen met belangstellenden. Eerbiedwaardige kerkdienaars in blauwgele gewaden manen ieder tot stilte. Sssssttttttt......Silencio por favor !En dat.... terwijl gidsen van grote groepen luidkeels uitleg geven over de beelden van heiligen die de kathedraal rijk is. Het beroemde zwaaien met het wierookvat krijgen we niet te zien. Het meganisme met de katrol hangt nog werkloos in de nok van deze immense kerk. We zouden de hele mis moeten bijwonen om er getuige van te zijn. We zwalken door middeleeuwse straten op zoek naar het beeld van de 'wandelaar' ofwel de bedevaartganger. Roelie had thuis Santiago gegoogled en wist het ons te vertellen. Lokale voorbijgangers die we het vroegen , niet! Met behulp van een plattegrondje zijn we er toch gekomen en de pilgrim werd digitaal vastgelegd. Prachtig beeld overigens! Terug op het plein komt er net een man aanfietsen, bruin gebrand en gespierde kuiten. Z'n outfit is gelijk aan die van de helden van de Tour de France, alleen zijn zware fietstassen verraden een geheel ander doel. Het is Jan van Alfen uit Veenendaal. De 2900 kilometer zitten erop, ruim honderd per dag met 3800 calorieën verbruik. Voor twee goeie doelen heeft hij gefietst. Twee cent per kilometer betalen zijn sponsors en de teller staat al op ruim drie duizend euro. De stichting SAM, voor autistische kinderen en de stichting JAMY, voor kinderen met leukemie. Ze mogen zich gelukkig prijzen met zo'n kerel. In september wordt hij 65 !!
Voor het onweer losbarst zijn we weer op de Robeyne, het was een waardige besteding van de zondag.
Beer